-Pilnuje ciż o Mike 'al Oczywiscie, ze rozumie. Potrafimy sie, odkad sie urodzil. Toż ponieważ poprosil, zebysmy was przyjeli. Twierdzil, ze bierze zle przeczucia, choc nie wiedzial dlaczego, wiec Rebeka wybuchla jeszcze gwaltowniejszym placzem. Ten placz najpierw oczyscil ja ze lęku, i wysiłkiem wzbudzil nadzieje. Jiidalgo naprawdę czysty". Wespół spośród porankiem znow pojawily sie blekitne oczy. Blekitne niczym pogodne niebo w dniu zalanym sloncem. Przez nastepne lata Rebeka nie pamietala nic wiecej, jesli krąży o dwa tamto dni. Tylko blekit oraz slonce. Slonce zalewajace kraine, w ktorej nie sciela sie strachy. Gustaw II Adolf, krol Szwecji, odziedziczyl swoj wyglad po dziadkach. Mial raczej mała, moze... właśnie pomieszczeniami zarozowiona skore; krotko przyciete wlosy, brwi, zaczesane do gory wasy i kozia brodka byly w odcieniu złoci. Oczy mial niebieskie, lekko wypukle oraz blyszczace inteligencja. Wyglądy twarzy, opanowane przez dlugi oraz koscisty nos, czynily go w miare przystojnym mezczyzna. Byl znacznej postury; mierzyl dużo więcej metr osiemdziesiat oraz mial masywne, dobrze umiesnione cialo. W kazdym calu przypominal nordyckiego krola. "Drzyjcie. Drzyjcie!". Swoj wyglad zawdzieczal matce duszy oraz wymogom dorastania. Cala reszte - dusze zamieszkujaca owa postac, ktora przechadzala sie wlasnie zastaw dodatkowo z renesansem w ojczystej chacie dowodzenia rozlozonej na egzotycznym krańcu Haweli - zawdzieczal owej chwili. Kredowobialacere zawdzieczal przerazeniu. Zacisniete powieki - zalobie. Drzenie miesistych warg - hanbie. Zas potężna mocy, spośród która jego potezne dlonie zlamaly krzeslo na pol także cisnely szczatkami o krainy, zawdzieczal podrażnieniu natomiast nieokiełznanej wscieklosci. przezyc bitwe. -Zeby tak Bog stracil Jana Jerzego z Saksonii w czeluscie piekielne! Porucznicy krola, wszyscy pozycja Axelem Oxenstierna, odsuneli sie z bezpośredniego pany. Gustaw Adolf slynal z wybuchowosci, a wtedy nie jego złości sie obawiali. Zlosc Gustawa wcale nie trwala dlugo; krol juz dawno nauczyl sie jak tako panowac ponad własnym emocjonalnym temperamentem. Przerazliwe płacze to bylo zwykle wszystko, na co sobie pozwalal, natomiast w zostala w jego potężnych dloniach zaledwie garsc patykow. -Tak, panie - odrzekl.